Ποια θα ήταν η πορεία της Ελλάδας, αν ο Αντώνης Σαμαράς δεν είχε ιδρύσει ποτέ την Πολιτική Άνοιξη τον Ιούνιο του 1993; Αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη ολοκλήρωνε το έργο της και οι εκλογές γίνονταν τον Απρίλιο του 1994 και όχι πρόωρα, τον Οκτώβριο του 1993, λόγω της ανεξαρτητοποίησης του βουλευτή Γιώργου Συμπιλίδη; Αν ο Γιώργος Παπανδρέου δεν δήλωνε το καλοκαίρι του 2009 ότι θα “χρησιμοποιήσει” την προεδρική εκλογή της άνοιξης του 2010 για να προκαλέσει βουλευτικές εκλογές, εξωθώντας τον Κώστα Καραμανλή στην προκήρυξη πρόωρων για τον Οκτώβριο του 2009; Κι αν, ακόμα, ο Αντώνης Σαμαράς, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, συναινούσε στην παράταση του βίου της κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου ως τις τελευταίες ευρωεκλογές, αφήνοντας σε αυτήν την “καυτή πατάτα” των σκληρών αλλά αναγκαίων μνημονιακών μέτρων, αντί να επισπεύσει τις βουλευτικές εκλογές για τον Μάιο του 2012, που απαίτησαν νέες, τον Ιούνιο, για να δώσουν βιώσιμη κυβέρνηση;
Η Ιστορία δεν γράφεται με «αν», αλλά έχει καταδείξει ότι η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες τιμωρεί σκληρά όποιον την προκάλεσε! Και μπορεί η Νέμεσις για όσους αψηφούν την ουσία του Συντάγματος, ώστε να ικανοποιήσουν την ακόρεστη δίψα τους για ταχύτερη άνοδο στην εξουσία, να πρέπει να απασχολεί μόνο τους ίδιους… Οι σοβαρές επιπτώσεις, όμως, στην εθνική οικονομία από την αιφνίδια διακοπή του πολιτικού κύκλου, την άρση της κυβερνητικής σταθερότητας και την επανεμφάνιση της αβεβαιότητας μάς αφορά όλους… Αυτήν τη φορά περισσότερο από κάθε άλλη! Γιατί πλέον ξέρουμε!
Ξέρουμε ότι στο θέμα του ονόματος των Σκοπίων παρασυρθήκαμε στον εθνικιστικό παροξυσμό, ότι η θέση μας ήταν μαξιμαλιστική, οδηγούσε σε αδιέξοδο (και οδήγησε) και σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούσε την πρόκληση εκλογών. Ότι η πολιτική ατζέντα της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν σε γενικές γραμμές σωστή, αφού τα περισσότερα μέτρα που προσπάθησε να εφαρμόσει ελήφθησαν από επόμενες κυβερνήσεις ή… αποτελούν ακόμα ζητούμενο! Ότι ο Γιώργος Παπανδρέου “ανακάλυψε” ότι δεν υπάρχουν λεφτά για να μοιραστούν, ότι τα ληξιπρόθεσμα προς το Δημόσιο δεν είναι εισπράξιμα και ότι σε αυτήν την πλάνη παρασύρθηκε από οικονομικούς συμβούλους που σήμερα βρίσκονται στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, αποσυνάγωγοι. Ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν μπορούσε να επαναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο που είχε υπογράψει ο προκάτοχός του, γιατί αυτό δέσμευε τη χώρα και είχε υπερψηφιστεί από όλα τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια. Ότι η λιτότητα, ειδικά για την Ελλάδα, ήταν κάτι παραπάνω από αναγκαία, αφού τα ελλείμματά της είχαν ξεφύγει τελείως…
Και ξέρουμε και κάτι άλλο ακόμα… Ότι οι εκλογές κάλλιστα μπορούν να μετατραπούν από γιορτή της Δημοκρατίας σε εφιάλτη, που οδηγεί σε παρατεταμένη ακυβερνησία, νομισματική αβεβαιότητα, φυγή τραπεζικών καταθέσεων, παράλυση της οικονομικής δραστηριότητας, μέχρι και… νεοναζί στο κοινοβούλιο!
Φυσικά και η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία είναι δικαίωμα του ελληνικού λαού, στη βούληση του οποίου εδράζεται η αστική κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Και μπορεί να γίνει και έχει γίνει “αναίμακτα”, σε συνθήκες οικονομικής ομαλότητας, το 1981 και το 2004. Είμαστε, όμως, σήμερα στο 1981 ή το 2004; Ή κινδυνεύουμε να επαναληφθεί το 2012 και αυτήν τη φορά η οικονομική βλάβη να είναι ανήκεστος;
Υ.Γ. Αν οι βουλευτές που υπερψηφίσουν τον Σταύρο Δήμα στην τρίτη ψηφοφορία είναι 179, παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα, ο 180ος που δεν βρέθηκε θα είναι εκείνος που θα στιγματιστεί σε όλη του τη ζωή και όχι οι υπόλοιποι, μη κυβερνητικοί, που υπερψήφισαν! Κι αν οι εξελίξεις στην οικονομία μετατρέψουν σε αμφίρροπη την εκλογική μάχη των δύο κομμάτων για την πρώτη θέση –κάτι διόλου απίθανο–, όσοι με τις επιλογές τους “χαρίσουν” το bonus των 50 εδρών σε κάποιον που δεν θα μπορεί να το διατηρήσει, κινδυνεύουν να έχουν το μέλλον της Πολιτικής Άνοιξης… Και η Ελλάδα έναν βαρύ και ασήκωτο “χειμώνα”!
Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Reporter.gr στις 23 Δεκεμβρίου 2014:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου