Δύο εβδομάδες πριν την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση κι ακόμα περιμένουμε να ξημερώσει η μέρα που οι δύο βασικοί διεκδικητές της εξουσίας θα μιλήσουν επιτέλους για το πώς σκοπεύουν να προσπαθήσουν –τουλάχιστον– να θεραπεύσουν τις παθογένειες της Ελλάδας…
Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ –που έχει μια υποχρέωση παραπάνω να τοποθετηθεί, δεδομένου ότι προπορεύεται στις δημοσκοπήσεις και δεν έχει κυβερνήσει ποτέ ξανά– και η Νέα Δημοκρατία, ώστε να ξεφύγει η ελληνική οικονομία από το μοντέλο ανάπτυξης «σουβλατζίδικα-καφετέριες-κομμωτήρια»; Αν υποθέσουμε ότι τα λεφτά που δεν βρέθηκαν από τους προηγούμενους βρίσκονται από τους καινούργιους, με ποιον τρόπο θα διασφαλιστεί ότι θα χρηματοδοτήσουν επενδύσεις και όχι δαπάνες του Δημοσίου και κατανάλωση ξένων προϊόντων, μετατρέποντας σε ελλείμματα τα εύθραυστα και οριακά δίδυμα πλεονάσματα, που κατακτήθηκαν με αίμα και ιδρώτα; Πώς θα ξεκολλήσουν οι ελληνικές εξαγωγές από τα επίπεδα του 2012 στα οποία έχουν κολλήσει και τα οποία απέχουν παρασάγγας από τα αντίστοιχα των εξαγωγών των υπόλοιπων οικονομιών του Νότου (στις οποίες έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ανήκουμε ισότιμα λόγω “παρόμοιας” ανταγωνιστικότητας); Με ποιο τρόπο θα εξάγουμε και στις αγορές της Ασίας, και κάτι διαφορετικό από τα πετρελαιοειδή (που η βασική πρώτη ύλη τους είναι εισαγώγιμη); Ποια μέτρα θα λάβει η επόμενη κυβέρνηση για να επιταχυνθεί η απονομή της δικαιοσύνης, που έχει φτάσει στα όρια της αρνησιδικίας με τις χρονολογίες δικάσιμων που ορίζονται; Πώς θα έλθουν άμεσες ξένες επενδύσεις στη χώρα, όταν όλες οι συνιστώσες του πλαισίου προσέλκυσης (χωροταξία, φορολογία, χρόνοι διαδικασιών κ.ο.κ.) εξακολουθούν να απωθούν κάθε υποψήφιο επενδυτή και η ελληνική κοινωνία εκπαιδεύεται ακόμα στην απόρριψη των επενδυτικών σχεδίων με κάθε είδους δικαιολογία; Ποιες θα είναι οι προδιαγραφές του νέου αναπτυξιακού νόμου; Η Ελλάδα είναι εδώ και 10 μήνες χωρίς!…
Ο κατάλογος είναι μακρύς και μέχρι στιγμής δεν έχουμε ακούσει τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Δυστυχώς. Οι έλληνες πολιτικοί βρίσκονται σε… μαύρα μεσάνυχτα, ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα. Η προεκλογική συζήτηση έχει εξαντληθεί στην αναδιάρθρωση του χρέους. Λες και αν πείσουμε 27 κοινοβούλια να μας “διευκολύνουν” και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να κάνει τα στραβά μάτια (αφήνοντας ανέγγιχτη την πρίζα με την οποία παρέχει ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες και μας κρατάει στην Ευρωζώνη), όλα τα προβλήματα της Ελλάδας, ως διά μαγείας, θα λυθούν. Ένας σοσιαλιστικός παράδεισος που χρειάζεται μόνο τα οφειλόμενα στους πιστωτές που θα εκβιάσουμε, για να πραγματωθεί…
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μια μεγάλη ευκαιρία να εκμεταλλευτεί το δημοσκοπικό προβάδισμα και τη διαφαινόμενη νίκη, ώστε να προαναγγείλει βαθιές τομές, που θα του επιτρέψουν να χρηματοδοτήσει το πρόγραμμα δαπανών της Θεσσαλονίκης. Προσκολλημένος στις σημερινές του εξαγγελίες, ως αυριανός πρωθυπουργός, είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθεί κι εκείνος με δεμένα χέρια, γιατί η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης που ευαγγελίζεται απαιτεί πόρους που δεν μπορούν να βρεθούν από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας…
Θα μπορούσαν, πράγματι, να βρεθούν –σε βάθος χρόνου– από την επανεκκίνηση της οικονομίας, αν η πολύπαθη ελληνική αποδεσμευόταν από τα δεσμά του κρατισμού, τα οποία υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ όπου σταθεί και όπου βρεθεί… Καμία απόλυση δημοσίου υπαλλήλου (αλλά επαναπρόσληψη και όσων απολύθηκαν!), καμία κατάργηση δημοσίου οργανισμού, καμία ιδιωτικοποίηση, καμία απελευθέρωση αγοράς. Όλα για την υπεράσπιση ενός πελατειακού κράτους που έφτιαξαν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, κι εκείνος έχει κάθε λόγο και ηθικό δικαίωμα να κατεδαφίσει. Το «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα», όμως, έγινε «Αλέξη, κράτησέ τα όλα»…
Το αριστερό ρεύμα του Συνασπισμού εκπαιδεύτηκε στον δογματισμό και εγκλώβισε και τον αρχηγό του. Η διαγραφή του ελληνικού χρέους και ο τερματισμός της λιτότητας αντικατέστησαν τον νεοφιλελεύθερο χαρακτηρισμό κάθε ορθολογικής πολιτικής, αφότου ο τελευταίος είχε αντικαταστήσει των υπέρ πάντων αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού. Ένας νεοκομμουνισμός που δεν θα γίνει ποτέ σοσιαλδημοκρατία, αν δεν αποφασίσει να πει και δυσάρεστες αλήθειες για τον κρατισμό που χρεοκόπησε τη χώρα…
Ακόμα και εύλογα αιτήματα της ελληνικής πλευράς, όπως η εκλογίκευση των στόχων για πρωτογενή πλεονάσματα ή η εξαίρεση των δημόσιων επενδύσεων από τον υπολογισμό του ελλείμματος, δεν πρόκειται να βρουν ευήκοα ώτα στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων, όσο η ελληνική πολιτική τάξη τηρεί σιγή ιχθύος για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις σε ένα μοντέλο που χρεοκόπησε, αλλά εκείνη εξακολουθεί να το υπερασπίζεται, αποπροσανατολίζοντας τους πολίτες με το χρέος. Οι Ευρωπαίοι βλέπουν αυτό που εμείς δεν θέλουμε να δούμε: ότι ακόμα κι αν μας διαγράψουν το χρέος, όπως ζητάμε, αν δεν αλλάξει τίποτα στην Ελλάδα, αυτό θα δημιουργηθεί ξανά, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι!
Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Reporter.gr στις 12 Ιανουαρίου 2015:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου