Η φωτογραφία μου
Master of Science in Economics, Athens University of Economics and Business.

Υποθέσεων συνέχεια…

Ποια θα ήταν η πορεία της ελληνικής οικονομίας, αν ο Φώτης Κουβέλης δεν καθυστερούσε αδικαιολόγητα την απόφασή του να συμμετάσχει η ΔΗΜΑΡ σε κυβερνητικό σχήμα με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ μετά τα αποτελέσματα των πρώτων εκλογών του 2012; Αν η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Στέφανος Μάνος και ο Θάνος Τζήμερος είχαν αποφασίσει εγκαίρως να συνενώσουν τις δυνάμεις τους και να κατέβουν με ενιαίο ψηφοδέλτιο στις ίδιες εκλογές, ώστε οι φιλελεύθερες ψήφοι να μην τριχοτομηθούν σε Δημοκρατική Συμμαχία (2,55%), Δράση (1,8%) και Δημιουργία Ξανά (2,15%), αλλά να αποκτήσουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και, επομένως, τη δυνατότητα να έχουν λόγο στο σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης; 

Με λίγα λόγια, αν είχαμε μία κυβέρνηση με κορμό τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, και τη σύμπραξη της ΔΗΜΑΡ ή/και ενός φιλελεύθερου κόμματος με βάση τα αποτελέσματα των πρώτων εκλογών του 2012, της 6ης Μαΐου, ώστε η Ελλάδα να αποφύγει την τραυματική περίοδο, μετεκλογική και προεκλογική ταυτόχρονα, μέχρι τις δεύτερες εκλογές, της 17ης Ιουνίου του 2012, στην οποία προκλήθηκε η μεγάλη αιμορραγία καταθέσεων από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, υπό τον φόβο ενός Grexit;

Το 2012 το ελληνικό πολιτικό σύστημα αποδείχθηκε ανίκανο να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η βιασύνη του Αντώνη Σαμαρά να διαδεχθεί τον Λουκά Παπαδήμο στην πρωθυπουργία, η αναποφασιστικότητα της "Αριστεράς της ευθύνης" να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες και ο κομματικός κατακερματισμός των φιλελεύθερων μεταρρυθμιστικών δυνάμεων έκαναν αναπόφευκτη, τότε, μία νέα προσφυγή στις κάλπες, με οδυνηρές συνέπειες για την ελληνική οικονομία. Επειδή υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό και στις προσεχείς –πρόωρες και αναίτιες– εκλογές, όσοι τον διαβλέπουμε οφείλουμε να κρούσουμε εγκαίρως τον κώδωνα του κινδύνου. 

Δυστυχώς, οι έλληνες πολιτικοί φαίνεται να παρασύρονται εύκολα από τις σειρήνες της κομματικής νομενκλατούρας, των αυλοκολάκων και των φανατικών οπαδών που τους έχουν απομείνει, με αποτέλεσμα να αποτυγχάνουν να σταθμίσουν νηφάλια τα δεδομένα και να πάρουν ορθολογικές αποφάσεις. Οι ψύχραιμες φωνές κινδυνεύουν πάλι να μην ακουστούν, έστω κι αν αυτήν τη φορά έχουν το ισχυρό επιχείρημα των όσων έλαβαν χώρα το 2012 και μόλις περιγράψαμε…

Το μετέωρο βήμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, για το οποίο κάναμε λόγο σε άρθρο μας το καλοκαίρι, μετατράπηκε σε… βήμα στο κενό! Ο Φώτης Κουβέλης, ενώ θα μπορούσε να συμβάλει στην αποφυγή της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, έστω νίπτοντας τας χείρας του, δηλαδή επιτρέποντας απλώς στους βουλευτές του να ψηφίσουν κατά συνείδηση για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, κινδυνεύει τώρα να χρεωθεί όχι μόνο την κυβερνητική αστάθεια, αλλά και τον εξαφανισμό του κόμματός του από τον πολιτικό χάρτη…

Ακόμη και όσοι δικαιολογημένα κατέκριναν την απόφασή του να συμπράξει στη μεθόδευση του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων να προκληθούν εκλογές, λόγω φαινομενικής αδυναμίας εκλογής Προέδρου, ενάντια στο πνεύμα του Συντάγματος, υπέθεταν –εξίσου δικαιολογημένα– ότι έχει εξασφαλίσει την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ για τον εαυτό του και κάποιες άλλες σχετικά εκλόγιμες θέσεις στα ψηφοδέλτια του κόμματος που προπορεύεται στις δημοσκοπήσεις για όσους βρίσκονται πολιτικά δίπλα του. Οι τελευταίες εξελίξεις διαψεύδουν ακόμα κι αυτό!

Παρόμοια τύχη κινδυνεύει να έχει και ο Πάνος Καμμένος. Οι δημοσκοπήσεις φέρνουν το κόμμα του κάτω από το όριο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, για μια εκλογική αναμέτρηση που ουσιαστικά εκείνος προκάλεσε λυσσωδώς, σαν να αγνοούσε τα ευρήματά τους. Αν, όμως, αυτά επιβεβαιωθούν στις κάλπες, η πολιτική ονείρωξη της συμμετοχής των Ανεξάρτητων Ελλήνων σε αντιμνημονιακό κυβερνητικό σχήμα θα μετατραπεί σε πολιτικό εφιάλτη. Είναι γνωστή, άλλωστε, η μοίρα των μικρών, προσωποπαγών κομμάτων που αποτυγχάνουν, έστω και οριακά, να περάσουν το κατώφλι του 3%: Πολιτική Άνοιξη, Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα, Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός κ.ά.

Από την άλλη πλευρά, η συμπόρευση των Μεταρρυθμιστών του Σπύρου Λυκούδη με το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη δημιουργεί ελπίδες για μια ισχυρή, ενιαία κοινοβουλευτική εκπροσώπηση όλων των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων. Αλήθεια, η Άννα Διαμαντοπούλου και ο Γιώργος Φλωρίδης, καθώς και όλοι όσοι έδωσαν αληθινές μάχες για τον εκσυγχρονισμό της χώρας –προτού εκείνος ηττηθεί βαριά στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο Γιαννίτση το 2001 και αρχίσει να πνέει τα λοίσθια– δεν έχουν δικαιωματικά μία θέση σε ένα τέτοιο “ποτάμι”; Η υπεράσπιση της αρχής μη συμμετοχής παλαιών πολιτικών προσώπων στο νεότευκτο κίνημα μοιάζει εξαιρετικά ερμαφρόδιτη, σχεδόν απολιτίκ σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία για τον Τόπο…

Εν κατακλείδι, οι προσωπικοί εγωισμοί, οι πολιτικοί τυχοδιωκτισμοί και οι κομματικές σκοπιμότητες μπορεί να αποδειχτούν μπούμερανγκ για όσους τους υιοθετούν, ανεξάρτητα από τις σοβαρές συνέπειες που, ούτως ή άλλως, έχουν για τη χώρα. Οι έλληνες πολίτες έχουν υποστεί μεγάλες θυσίες τα τελευταία χρόνια, ώστε να μειωθούν τα οικονομικά ελλείμματα συντεταγμένα και όχι υπό το καθεστώς μιας άτακτης χρεοκοπίας και μιας καταστροφικής επιστροφής στη δραχμή. Γι’ αυτό απαιτούν υπερβάσεις και γενναίες αποφάσεις από όσους θέλουν να τους αντιπροσωπεύσουν…


Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Reporter.gr στις 2 Ιανουαρίου 2015:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου